اختار میكروسكپی قطعات ریختگی در یک دمای ثابت ریخته گری ندارد ، اما با افزایش درجـه حـرارت
ریخته گری ، علاوه براین كه فواصل بین دندریتی افزایش می یابد ، میزان مك و حفره های گازی موجود
در قطعات ریختگی نیز افزوده می شود . علاوه بر این آزمایش های متعـدد روی ماسـه تـر و در شـرایط
مساوی و شبیه سازی كامپیوتری مدل حركت سیال انجام شده است.

مقدمه
 استفاده از مدلهای فومی از بین رونده
 برای ساخت قطعات ریخته گری برای اولـین بـار توسـط شـ رویر
در سال 1958 ابداع گردید. مدلها در ابتدا با برشكاری بلوكهـای پلـی اسـتیرن منبسـط
شـــونده تهیـــه شـــده و قالـــب گیـــری بـــا ماســـه چســـب دار انجـــام مـــیشـــد . ایـــن اختـــراع
توسط كمپانی گرونزوی و هارتمان( Grunzweiy & Hartmann ) خریداری و پس از توسـعه
برای تولید صنعتی مورد استفاده قرار گرفت. پس از آن ایده استفاده از ماسه بدون چسـب توسـط .T
R. Smith در سال 1964 مطرح گردید[1] .
در ساده ترین صورت این فرایند، مدلهای فومی پس از تهیه با یک دیرگداز پوشش داده می شـوند . سـپس
مدل در داخل یک درجه قرار داده شده و درجه از ماسه بدون چسب پ ر شده و با ایجاد لرزش ، ماسـه در
اطراف مدل متراكم می شود. پس از آن فلز مـذاب بـداخل قالـب ریختـه شـده و جـایگزین مـدل فـومی
 میگردد. این روش ریخته گری و فرایندهای نزدیک آن بـا نـام هـای مختلفـی شـناخته مـی شـوند نظیـر
 ریختهگری با مدل انبساطی
 ، ریخته گری با مدلهای تبخیرش ونده
، فرایند فوم حـذف شـونده

، فرآینـد
 قالب پر
 ، فرایند كستیرال
 و فرایند پلی كست ، فرایند رپلیكست
 برای رفع ابهام بدلیل وجـود نامهـای
 مختلف فرایند، انجمن ریخته گری آمریكا
 نام ریخته گری با مدل انبسـاطی (EPC) را بعنـوان نـام ایـن
فرایند برگزید[2] .